پس از قبول قطعنامه 598 توسط ایران و شروع آتشبس، صدام حسین رییس جمهور منفور عراق پس از آن که کشور کویت را به اشغال خود درآورد و خود را در برابر تهدیدات جدیدی از سوی قدرتهای غربی حس میکرد، در تاریخ 23 مرداد 14 ( 1369 آوریل 1990)، ششمین نامهاش را برای حجتالاسلام هاشمی رفسنجانی رییس وقت جمهوری اسلامی ایران ارسال کرد و بر پذیرش کامل و بدون قید و شرط مفاد قرارداد 1975 الجزایر تأکید نمود. پس از پنج روز، نیروهای عراقی به مرزهای بینالمللی عقب نشینی کردند. به دنبال عقبنشینی نیروهای عراق از اراضی ایران، هیئتی تحت عنوان "هیأت نظارت بر عقبنشینی و نصب علایم مرزی" تشکیل شد. وظیفه این هیئت، نظارت بر عقبنشینی کامل نیروهای عراقی، پاکسازی میادین مین، تعیین محل و نصب میلههای مرزی جدید بر اساس عهدنامه 1975م بود. بدین ترتیب، پس از تماسها و مذاکرات و تبادل ده نامه بین رؤسای جمهوری دو طرف در طی چهار ماه، مقدمات و تسهیلات لازم جهت ورود به مرحله جدید، یعنی عادی سازی روابط دو طرف، به نحو کاملاً مساعدی فراهم شد.