آنان که بیشتر "میکارند،صاحب ان " واقعی خاکند

از دهان کدام مادر بی فرزند ،
فریاد #سرب و #جیوه را به گوش های تو می ریزد ؟
و ای سلاله ی #تاراج !
تو ای جنین #تهاجم !
خطابه های خطاکردگان پر از معناست ،
به هر زبان و به هر لهجه عاقبت گویاست .
سکوت ما ،
نشانه ی تسلیم نیست ،
درد رضاست .
دست های ما ،
در بند حلقه های زنگ خورده ی #تاریخ است .
#تسلیم ،
با دست های ما ،
به مسخره می ماند .
زنگار #سرخ تاریخ ،
زنجیره های #سست زمان را خواهد پوساند .
ما ،
#یوغ را ،
تا دشت های درو ،
آویزه های زینتی گوش می کنیم .
ما زادگان نقل و قلعه و شلاق نیستیم ،
ما نسل بازمانده ی اجداد #تیغ و #سینه و #فریادیم .
و شما !
شما که ملوک #جابر عصرید و #لاشخور زمانید ،
بیهوده فکر میکنی ، #وارثان جاودان زمینید ،
زیرا که ملک ها همه ،
از آنِ دستهای پینه بسته ی اولاد آدمیست .
و شما لب های بسته ی ما را ،
گزیده در میان رشته ی دندان ها ،
بی اعتنا دهان بسته ندانید .
شما ،
که نیش تازیانه هایتان نظاره گر زخم های گرده ی ما بودند ،
رمز #سکوت را ،
شما خیال می کنید از کدام ریشه اید ؟
که اینگونه وقیحانه به ریش دنیا می خندید ؟
شما ،
که شن های ساحل دو اقیانوس را ،
با دو دست در بغل دارید ،
از کدام نژادید ؟
از کدام قبیله ؟

آنها می آیند ،
آن پیرمردهای شش هزار ساله ،
آنان که بیش تر می کارند ،
صاحبان واقعی خاکند ،
و آنان که " نارسیده " از ریشه می کنند ،
غاصبان زمینند .
با شمایانم !
ای #ملوک زمین !
مالکان زمین را دریابید ،
که جابران تاریخ ،
فرصت چیدن را ،
پیش از دریده شدن ،
برهه ای بیش نیافتند ؛
و سیل ،
دیوارهای بلند را ،
زودتر فرو می ریزد
تا لایه های تغذیه ی دشتهای تشنه شود .
فرامرز غفاری