آقای روحانی، برای محمد جواد ظریف بیشتر وقت بگذارید!

اجازه بدهید چند مورد شاخص را با هم مرور کنیم.

1- رییس جمهور گفته است دولت در زمینه فناوری هسته ای یک قدم عقب نخواهد نشست. احتمالا و با توجه به اینکه ایشان در سازمان انرژی اتمی و حین افتتاح دستاوردهایی که بیشتر پزشکی محسوب می شود تا هسته ای، سخن می گفته، احتمالا مقصودش این است که تا آنجایی که فناوری هسته ای یک دانش محسوب می شود، دولت روحانی قصد ندارد از آن کوتاه بیاید. مهم ترین سوال در اینجا این است که اولا پس چرا در توافق ژنو پذیرفته شد که عملا برنامه تحقیق و توسعه ایران در زمینه غنی سازی متوقف شود؟ چرا پس از توافق ژنو امریکایی ها زیر بار اینکه حتی یک ماشین IR-8 در بخش تحقیق و توسعه نطنز نصب شود نرفتند؟ و چرا فعالیت تحقیق و توسعه ایران که دقیقا به معنای مدیریت روند پیشرفت دانش هسته ای در ایران است عملا متوقف شده است؟ و چرا، عملا آنچه در توافق نهایی در حال رخ دادن است این است که «توسعه» از فرآیند «تحقیق و توسعه» حذف شده یا در حال حذف شدن است؟ از همه اینها مهم تر، چرا دولت اصرار دارد دائما درباره فناوری هسته ای به مثابه یک «دانش» حرف بزند نه فناوری هسته ای به مثابه یک «صنعت». آنچه حسن روحانی و دولت وی متولی حراست از آن است فقط دانش هسته ای نیست بلکه صنعت هسته ای است که بر اساس این دانش شکل گرفته و اکنون در حال برچیده شدن است.

2- آقای رییس جمهور گفته است عمده نگرانی هایی که غربی ها درباره برنامه هسته ای ایران در سال های گذشته مطرح کرده اند دروغ بوده است. بسیار خوب، اگر واقعا آقای روحانی به این موضوع اعتقاد دارد –که باید پذیرفت همینطور است- پس چرا اساس مذاکراتی که اکنون با گروه 1+5 در حال انجام است، بر اساس به رسمیت شناختن نگرانی های غرب بنا شده است. بسیاری از نگرانی های کاملا ساختگی و بسیار خبیثانه ای که غربی ها درباره برنامه هسته ای ایران مطرح می کردند و ایران تا کنون هرگز آن را به رسمیت نشناخته بود، اکنون به رسمیت شناخته شده و هدف مذاکرات در واقع چیزی جز «رفع نگرانی های غرب» نیست. مهم ترین این نگرانی ها که چیزی جز یک عملیات روانی صهیونیستی علیه برنامه هسته ای ایران نیست و متاسفانه تیم مذاکره کننده هسته ای بدون اینکه نامی از آن بیاورد، عملا پذیرفته است که این نگرانی مبنای فنی مذاکرات باشد، مسئله محدود کردن آن چیزی است که غربی ها نام آن را توان گریز هسته ای ایران گذاشته اند. در ظاهر غربی ها می گویند هدفشان این است که اگر ایران روزی خواست مواد لازم برای ساخت یک سلاح هسته ای را تولید کند، اولا این کار به سرعت کشف شود و ثانیا در زمانی بیشتر از 12 تا 18 ماه انجام شود تا امریکایی ها به قول خودشان بتوانند یک «واکنش موثر» به آن نشان بدهند. اما این فقط ظاهر قضیه است. در اصل، غربی ها این نگرانی را علم کرده اند تا زیر ساخت غنی سازی صنعتی را در ایران جمع کرده و یک برنامه محدود سمبلیک به جای آن بگذارند چرا که تا زمانی که ایران تصمیم داشته باشد در ابعاد صنعتی غنی سازی کند، توان گریز هم وجود خواهد داشت. آقای روحانی بفرمایند که چرا تیم مذاکره کننده هسته ای بر اساس فرمول Break out مذاکره می کند و آیا این به معنای به رسمیت شناختن دروغ های غرب علیه برنامه هسته ای ایران نیست؟

3- خوشمزه تر از همه آن بود که آقای دکتر روحانی گفت ایران زیر بار آپارتاید هسته ای نمی رود. آپارتاید هسته ای یعنی چه؟ بیایید به جای آقای روحانی این اصطلاح را تعریف کنیم. آپارتاید هسته ای یعنی اینکه ایران در جامعه بین المللی از حیث حقوق هسته ای که از آن برخوردار است و تکالیف هسته ای که موظف به اجرای آنهاست با بقیه اعضای معاهده ان پی تی مشابهت نداشته باشد و به عنوان یک «استثنا» و «یک مورد ویژه» تعریف شود؟ آپارتاید هسته ای یعنی اینکه برای بقیه معاهده ان پی تی معلوم کند حق و تکلیفشان چیست ولی برای ایران یک توافق سیاسی با گروه 1+5 که قرار است جانشین ان پی تی شود. توافق ژنو دقیقا چنین کاری می کند و توافق نهایی هم دقیقا چنین کارکردی دارد. توافق ژنو می پذیرد که ایران در طول اجرای گام نهایی یک استثناست و از حقوقی که دیگران از آن بهره مند هستند، محروم خواهد بود. توافق نهایی هم در اصل کاری نمی کند جز اینکه میزان این محدودیت را تعریف کند. این دقیقا همان آپارتاید هسته ای است که که روحانی می گوید دولتش هرگز زیر بار آن نخواهد رفت.

نکات دیگری هم البته هست. مثلا آقای رییس جمهور گفته است تهدید و تحریم علیه ملت ایران کارگر نخواهد بود. این پرسش مطرح شود که پس چرا از ترس تحریم ها به یک توافق بد در ژنو رضایت داده شد؟ و چرا دولت مهم ترین اولویت خود را رفع تحریم از طریق مذاکره قرار داده که می دانیم امکان پذیر نیست؟

پیشنهاد من این است که آقای رییس جمهور در این حوزه کمتر سخن بگویند و بیشتر عمل کنند و هر وقت هم اراده سخن گفتن کردند، آقای ظریف را صدا کنند و اصولی را که به آنها اعتقاد دارند برای ایشان مرور کنند. در واقع پشنهاد این است: آقای روحانی، برای محمد جواد ظریف بیشتر وقت بگذارید!

 

,